زندگی گاهی دستخوش تغییراتی می‌شود که حال و حوصله‌ای برای جشن و پایکوبی نمی‌ماند؛ اما یادمان نرود که همین زندگی در گذر شب و روز است که معنا می‌یابد. اگر جای عزیزی بینمان خالی‌ست، اگر دیگر پدربزرگ نیست که با صدای دلنشینش برایمان غزل بخواند، اگر صدای خنده‌های بی‌دغدغه‌ی کودکی که با شوق هندوانه را داخل حوض پرت می‌کرد، به گوش نمی‌رسد، اگر چراغ خانه‌ی همسایه‌مان خاموش است، برای تسلی خاطر خودمان و اطرافیان، در این شب سفره‌ای هر چند مختصر پهن کنیم، شمع و عود روشن کنیم، شاهنامه بخوانیم، حافظ بخوانیم و برای خوب شدن حالمان نیت کنیم.

بیشتر بدانیم